Vandaag was het plan naar Chastellux s Cure te gaan. Ik heb
wel besloten er mee te stoppen voor Vieri. Het is duidelijk zijn ding niet en
ik wil hem niet beschadigen. Daarvoor is het gewoon een te fijn paard. Ik kijk
wel hoe het gaat. Ik kan altijd nog stoppen in Foissy les Vezelay. Een adres
gekregen van Adri die me voor ging met zijn Waldo., de Fries. Christopher,
de manege houder stuurde me binnendoor door de bossen, geen enkel
aanknopingspunt, richting Vezelay. Was dit wel verstandig? Paarden sporen
gevolgd, kompas erbij en verder gezond verstand en een beetje geluk. Wel
riskant met dit slechte weer en zware bodem, maar het lukte, we vonden de route
zo’n vijf kilometer verderop, niet omgelopen.
Onderweg zie je dan voor het eerst Vezelay in de verte
liggen op die berg. Wat een pracht gezicht en de eerste belangrijke mijlpaal
bereikt op ongeveer 1/3 van de route. Je ziet het plaatsje nog enkele keren
voor je aan die loodzware klim naar boven begint. Boven even uitpuffen voor de
basiliek. En dan…… “Waar woon je in Holland” of zoiets. Een lange fietser, ook
onderweg, vroeg me dit. Blijkt dat hij uit Schijndel komt. Even wat gepraat en
we gaan een broodje eten. Wat blijkt, is dit een oud collega van mijn overleden
broer Jan. Ik laat de details achterwege, maar ik kan je verzekeren, dit was
een emotionele ontmoeting. Hoe is het mogelijk, dat je op zo’n kort moment op
zo’n plek zo iemand kunt ontmoeten. Vijf minuten later of eerder of in een
andere straat gestopt en je had elkaar nooit gezien. Bestaat toeval nog? Hoe
kan het, hoe kan het.
Dit heeft al het kl..e weer , ineens goed gemaakt. Sjef
goede reis ( bon courage) en geniet ervan. Dit is nou de weg naar Santiago.
We zijn inderdaad in Foissy gestopt bij de gîte van Adri.
Prima plekje, een open haard vuur, een bed en een stal.
Een plaatsje van niets maar wel een restaurantje (Argentijn)
en een kroegje. Twee prima adressen door de aanwezigheid van twee excentrieke
bazen, goede muziek en gezelligheid. In het
restaurant een chauffeur geregeld die me de volgende dag naar mijn auto zou
brengen zodat ik Vieri op kon halen en huiswaarts kon gaan. Het koste wel wat
maar dan heb je ook wat. Henriette op en neer laten komen, kost nog meer
afgezien van de tijd die het haar kost en de risico’s.
Een lange rit terug en dit was dan week 4 en het avontuur met Vieri.
Jammer het was wel mijn ding maar duidelijk niet dat van Vieri. Een andere keer
verder met de rugzak. Tot horens
en Vieri is weer helemaal de
oude, gisteren (maandag 30 april) lekker wat gedraafd voor de koets, nou dat
vond hij wel lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten